بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

								بیا که قصر امل سخت سست بنیادست		بیار باده که بنیاد عمر بر بادست
								غلام همت آنم که زیر چرخ کبود		ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست
								چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب		سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست
								که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین		نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست
								تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر		ندانمت که در این دامگه چه افتادست
								نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر		که این حدیث ز پیر طریقتم یادست
								غم جهان مخور و پند من مبر از یاد		که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست
								رضا به داده بده وز جبین گره بگشای		که بر من و تو در اختیار نگشادست
								مجو درستی عهد از جهان سست نهاد		که این عجوز عروس هزاردامادست
								نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل		بنال بلبل بی دل که جای فریادست
								حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ		قبول خاطر و لطف سخن خدادادست